Tawerna pod Nikczemną Mniszką

Agoran

Do karczmy wszedł wysoki mężczyzna, przywdziany w ciemną szatę, głowę miał dumnie uniesioną ku górze, kroczył powoli rozglądając się uważnie. Jego uwagę przykuł nagle mocno podbity elf staczający się pod stół. Zatrzymał się, na jego twarzy dostrzec można było obrzydzenie, stał tak przez chwilę patrząc na spitego.

-Ej, Ty! Masz zamiar tak stać, czy coś zamówisz?!- zabrzmiał głos karczmarza
-Prawdę mówiąc byłem głodny...ale chyba już przestałem...- powiedział cicho, obserwując nadal elfa, który z hukiem spadł z krzesła.
- Bargul!- zawołał karczmarz, z cienia wystąpił wielki ork- Weź no tego elfa na zewnątrz. I tego pana także, to nie przytułek ino karczma- nie zamawiasz to wynocha.
-Hola! - przybysz otrząsnął się nagle- Jam jest Agoran Gibkonogi, który wieść o upadku zamku Gludio nieść będzie, były Emisariusz, a kiedyś członek bractwa Srebrnych Kruków. Dzieci Fortuny poszukuje!
-Było tak mówić od razu- rzekł karczmarz.
Upity elf wylądował na bruku, Agoran podszedł do lady.
-Przekaż to proszę Damratowi- położył na stole pergamin i rozglądnął się po karczmie ponownie z lekkim obrzydzeniem-a ja... muszę pędzić.

Obrócił się na pięcie i zrobił krok w stronę wyścia. Podniósł głowę i zauważły znajomą postac...
-A z resztą...dwa razy dziczyzna!- krzyknął do karczmarza uśmiechając się.

-----------------

[Mimo prób nie udało mi sie zamieścić w poście linku do zdjecia z komnaty, wiec pozwolę sobie wysłac PM do Damrata, ew. po przekroczeniu 3 postów podam linka w tym temacie]

Damrat

Po schodach zszedł odziany w ciemną skórznie mężczyzna, a gdy znalazł się nieopodal szynkwasu zawołał do karczmarza:
- Ho, ho. Czyżbym czuł dziczyznę? To dobrze się składa bom głodny karczmarzu!
Otyły mężczyzna wyłonił się zza drzwi prowadzących zapewne do kuchni i odburknął nieco zakłopotany:
- Żem na śmierć zapomniał! Ale zaraz dziczyznę i dla szefa przygotuje, chyba że o tamten - tu gruby paluch wskazał nowo przybyłego orka - zechce odstąpić jedną porcję. Ma jakiś interes do szefa, to może i obiad postawi.
Karczmarz obnażył pożółkłe uzębienie w szerokim uśmiechu, po czym podał Damratowi zwój od gościa.
- Oho! Agoran! A jednak żeś trafił do nas - rzekł na całą salę Rzezimieszek, gdy w orku rozpoznał przyjaciela - I dobrze!

Kadarr

Z otworu drzwi prowadzących do kuchni wyskoczył ork, trzymając się za głowę krzyczał coś w stronę karczmarza niewyraźnie. Odwrócił się w stronę sali karczemnej i wtedy jego oczy wyszły prawie na wierzch a uśmiech wymalował na twarzy.
- Gibkonogi! Co Ty tu robisz?!
Odwrócił się ponownie w stronę kuchni krzycząc, tym razem już władczo.
- Coś zimnego do picia dla gościa bo spragniony!
Klepnął dłońmi o ladę gapiąc się na Agorana.
- Gadaj co tam w świecie słychać!

Agoran

Ha! -rzucił do Damrata- pewno bierz, jedna porcja Twoja!
Usiadł spokojnie i zwrócił się do Kadara
-Co tu robię? Ano, jak powiadacie fortuna kołem się toczy. Raz szczęście, a raz pech. Mnie tego drugiego już za dużo, toteż mam nadzieję, ze powodzenie tu znajdę- zerknął na kufel zimnego piwa, który wylądował przed nim. Zwrócił się do karczmarza- Nie...ja tylko wody, poproszę.
Karczmarz zerknął na Agorana jak na głupiego i podał mu wodę mamrocząc coś pod nosem. Ork uśmiechnął się nieco głupawo, wziął porządny łyk i obrócił głowę do Kadarra z powrotem.
-No i przygody, przyjaciół szukam.
Przysunął talerz ze swoją porcją, rozglądając się za sztućcami.

Kadarr

-Przyjaciół szukasz?! Po cholerę?! Już masz tu przyjaciół!
Wbił znienacka nóż w blat stołu, obejrzał się czy nie obserwuje go karczmarz po czym krzyknął.
- Ja jestem na tak!

Vedras

W rogu sali siedział mroczny pieczołowicie czyszcząc swoją skórznię co chwila popijając z kielicha srebrzysty trunek. Gdy zobaczył nowo przybyłego spojrzał na niego. Oczy na niezauważalną chwilę zabiegły mu mgłą.

- Oho, sługa Paagrio. I to niepijący. No sprawdzon będzie. Jo. Przynajmniej nie od Evy.

Mazrim

Mazrim wtoczyl sie do izby i zachwial sie lekko gdy stanal by przyjrzec sie gosciowi. Zmruzyl oczy, zlustrowal spojrzeniem z gory do dolu, czolo mu sie nagle wygladzilo gdy rozpoznal orka. Trudny do okreslenia usmiech wykrzywil mu usta gdy przysiadal sie do stolu.

- A powitac, kojarze, rozpoznaje. I dobrze, ze niepijacy bo by moglo nie starczyc dla biedaka. Thordan zlopie w tempie kopulacyjnym elpow, wiec o trunek ostatnio trudno.

Mezczyzna siegnal do pasa po zdobiona srebrem piersiowke po czym nie czestujac nikogo zaczal sie raczyc.

- Za nic ma ten dziad dobry przyklad - wskazuje na siebie - Witaj Agoranie, czym chata bogata...

Kadarr

Wyrwał nóż z blatu i rzucił nim w stół, przy którym Mazrim raczył się gorzałką.
-Dawaj no tu łyka.

Thagrin

Krasnolud chwiejnym krokiem wylonil sie z piwniczki, widzac blysk piersiowki Mazrima szybko podszedl do przyjaciela.

-Oho! Narescie zes pomyslal o innych! - sprobowal odebrac Mazrimowi piersiowke...

Agoran

Rozgląda się nieco niepewnie, by z nienacka nie dostać czymś w głowę.

-Taaaa...- mruknał, po czym uśmiechnął się i zaczął śmiać.

Kadarr

Wyjął zza pasa drugi nóż i rzucił nim, ten wbił się w posadzkę obok nogi Thordana.
-Ty już masz dość! Inni są bardziej spragnieni od Ciebie.

Thagrin

Nie przejmujac sie nozem krasnolud rzucil tylko cos w stylu "Na drzewo z elfami psiakrew!" Gdy nie udalo mu sie odebrac piersiowki westchnal ze smutkiem i zamowil u karczmarza piwo z wodka. Jak do tej pory nie zauwazyl goscia...

Kadarr

-No zobacz Agoranie! Idealny przykład chama bez kultury!
Rzucil Mazrimowi porozumiewawcze spojrzenie.
-Jeszcze nam całe zapasy wypija elfia koza jedna.

Venturi

Cos czarnego, smierdzacego, w ulepionych brudem, wymiocinami i odchodami pancernych blachach zaczelo gramolic sie z ciemnego kata karczmy.
Zablysny zlowrogie gadzie slepia, ziejace pierwotna nienawiscia...

- Cham bez kultury? - zadudnil zachryply baryton - niechybnie ktos mnie wola... oto wiec jestem.

Ponury cien wtoczyl sie w krag swiatla, napawajac groza, odorem zgnilizny i nie pranych od stuleci onuc...

- Karczmarz... klina, ale solidnego... - wyszczerzył kly zataczajac sie na sciane, ze sciany na stol i zastawe, z piekielnym halasem lamiac meble.
Chwile gramolil sie na plecach usilujac wstac, niczym monstrualny zuk, w koncu przewrocil sie na brzuch, by w finalnie stanac w jedynie slusznej, stabilnej pozycji - ma czworakach; wychrypiał:

- A goscia na ucznia wziasc moge - mamrotal z wyraznym juz trudem, gdyz zaraz potem chwycily go torsje, slinotok i sraczka. Gdy minely, po kilku chwilach, zwalil sie pyskiem w swe wydzieliny mlaskajac przez sen, jako niewinne dziecię.

Kadarr

-A oto jest żyjąca wydzielina uszna pod ludzką postacią. Troche potrwa zanim się do niego przyzwyczaisz.
Zaczął się rozglądać w poszukiwaniu innych, znajomych twarzy, stojąc za barem i pucując kufel szmatą.